Praca konkursowa #14: Victoria

Z szybkością błyskawicy przebiła jego czarne serce swoją kataną.

-Giń powoli – wyszeptała…

Rana, mimo, iż powinna być śmiertelna nie przyniosła tej ulgi Demonowi.

Wił się jeszcze długo po zadaniu ciosu. Umierał bardzo powoli, przez cały czas odczuwając straszliwy ból.

Ona patrzyła beznamiętnie – to nie był jej pierwszy raz.

Od lat szukała tego, który przyczynił się do śmierci jej przyjaciółki z czasów, kiedy sama była człowiekiem, po drodze zabijając każdego mężczyznę, który kiedykolwiek zranił jakąkolwiek dziewczynę – nienawidziła ich z całego serca, które było teraz kamieniem skutym lodem. Sumienia z resztą też nie miała.

Z niezwykłą starannością wyczyściła swoją broń, po czym schowała ją pod długi, szkarłatny płaszcz.

- No, jeden mniej. Mogę iść dalej – powiedziała do siebie i już miała ruszać, gdy usłyszała głos

- Stój!

- Kim jesteś? – zapytała zaskoczona

- Już się spotkaliśmy – odpowiedział mężczyzna

- Aaaaa, pamiętam Cię złotko. Jesteś tym Shinigami, czy jak ci tam, który zawsze mnie upomina i psuje całą zabawę! Odbierasz mi całą przyjemność tym swoim nagłym pojawianiem się – powiedziała ironicznie z udawanym zatroskaniem

- Wiesz, że nie możesz ot, tak sobie zabijać ludzi! – zaczął

- Przestań, przecież to był demon – weszła mu w słowo

- Ale tamtych 20 już nie… To byli zwykli mężczyźni

- Słucham? – krzyknęła - To były kreatury!!! Swoim istnieniem tylko sprawiali ból i wyrządzali krzywdę niewinnym! Nie mieli prawa żyć!

- Nie tobie decydować, kto ma ginąć i za co! – był coraz bardziej zdenerwowany, z góry wiedział, że przegra z nią w tej dyskusji, jak i zresztą w poprzednich

- Posłuchaj urzędasie. Skoro wy nie potraficie się nimi zająć jak należy, to ktoś musi wykonać tę robotę za was. I tak nie możesz mi nic zrobić. Nie jestem już człowiekiem – powiedziała wzburzona kładąc szczególny nacisk na ostatnie słowa.

Nie wiedział, co odpowiedzieć. Czuł gdzieś w środku, że ona ma rację, ale to było sprzeczne z prawami. Chciał coś jeszcze powiedzieć, ale ona już pobiegła w przeciwnym kierunku.

- Zapewne znów poczuła ból Skrzywdzonej – pomyślał i zniknął równie szybko jak się pojawił.

I tak mijały lata. Nasza „Mścicielka” o imieniu Akane, co dzień wymierzała sprawiedliwość, co jakiś czas upominał ją Kasumi.

Nic się nie zmieniało, ona nadal robiła swoje.

Po jakimś czasie zobaczyła go na ulicy. W biały dzień szedł z jakąś dziewczyną.

-Nic się nie zmienił – pomyślała

Spojrzała na dziewczynę.

-Ten sam typ. Przyzwyczajeń też nie zmienił – żadna z niej piękność – oceniała, dzięki swym umiejętnościom wyczuła również, że owa dziewczyna była słaba psychicznie i już mocno uzależniona od niego.

W końcu wyczuł jej obecność, zwrócił się w jej stronę. Nie rozpoznał jej. Przeszedł obojętnie nawet nie udając, że słucha, co jego towarzyszka do niego mówi.

- Jak zawsze nieczuły, zimny i nawet się z tym nieskrywający… - gorzko wyszeptała i również poszła dalej. Jeszcze nie mogła mu nic zrobić, nie mogła wykonać zemsty.

Jej kontrakt, jaki zawarła ze Śmiercią obowiązywał jeszcze przez tylko lub aż 3 lata…

Mówił on, że Akane za uzyskanie wszystkich zdolności, siły oraz nieśmiertelności danej tylko demonom i sługom Śmierci, oddaje swą duszę na wieczność i zobowiązuje się na zawsze Jej służyć, czego pieczęcią było jej nowe imię, znaczące tyle, co „szkarłatna” – nadane przez samą Śmierć.

Jednak zemsty dokonać może dopiero po 50 latach służby, do której wróci zaraz po wykonaniu wyroku na tym, którego szuka.

Na odnalezienie go i zabicie ma jednak tylko rok.

Był jeszcze jeden warunek kontraktu, dość uciążliwy dla jej niezłomnego charakteru – o ile teraz może zabierać z tego świata wszystkich według własnych kryteriów, czyli w jej przypadku każdego mężczyznę, który skrzywdzi jakąkolwiek kobietę, tak po wykonaniu zemsty, będzie całkowicie zależna od decyzji swej Pani.

A teraz, kiedy on jest w zasięgu ręki ona nie może nic zrobić.

- Znajdę Cię Jemusu! Wszędzie, nawet w samym Piekle! Dopadnę i gwarantuję, nie będziesz miał lekkiej śmierci – nienawiść rodząca się w Akane była coraz silniejsza.

Przez te wszystkie lata tylko podsycała ją, by, gdy nadejdzie czas, odpowiednio zająć się mordercą swojej Przyjaciółki.

Poczuła straszliwy ból – odezwał się jeden z jej „darów” - znów jakaś dziewczyna została skrzywdzona.

- Kolejny do zabicia – pomyślała beznamiętnie i podążyła na miejsce

Jednak tam spotkała swoje utrapienie – Kasumi’ego

- To Ciebie mam zabić? – spytała, dobywając katany

- Nie, to jest człowiek, którego nie mam jeszcze w księdze. Nie pozwolę ci go zabić – odpowiedział jej stanowczo

Ona tylko zaśmiała się donośnie

- Nic nie możesz mi zrobić. Wasze prawa mnie nie obowiązują.

No to gdzie nasz wybraniec? – zaczęła szukać ofiary, zupełnie nie przejmując się obecnością Kasumi’ego. Zawsze stawała się jadowicie miła, kiedy miała wykonać wyrok.

- Haaloooo! Jesteś tu??? – zaczęła wołać, choć wcale nie musiała i tak wiedziała gdzie on jest.

Weszła do opuszczonego magazynu. Przeszła kilka kroków i stanęła jak wryta.

- Niemożliwe – wyszeptała, a katana o mało nie wypadła jej z rąk

Tym, którego musi zabić, okazał się jej Przyjaciel z dawnych lat.

- Jak to możliwe, że on wciąż żyje? Minęło tyle lat. Przecież nie mógł… Z resztą Kasumi powiedział, że to człowiek… - w jej głowie rodziło się milion pytań

-Witaj Akane, tak teraz masz na imię, prawda? – przywitał się z nią przystojny, może dwudziestoletni mężczyzna.

- Co? Jak? Przecież…. – nie wiedziała, co powiedzieć, była bardzo zaskoczona

- Niespodzianka! - krzyknął wesoło Kage – Już ci wyjaśniam – nadal mam status człowieka, więc jestem pod ochroną tego, jak mu tam, Kasumi, ale jednocześnie jestem nieśmiertelny i wiecznie młody – uśmiechnął się szelmowsko - i to za niewielką cenę – co jakiś czas muszę tylko umrzeć, by zmartwychwstać, co prawda nie jest to przyjemne – wzdrygnął się na samą myśl o tym - ale przynajmniej nie muszę być niczyim sługusem jak Ty. Upadłaś tak nisko, a byłaś taka niezależna i wojownicza – powiedział z pogardą

- Jestem wyżej niż Ty padalcu, nie ranię niewinnych – ciężko było jej wymówić te słowa… Pamiętała doskonale jak blisko się przyjaźnili, zanim ona stała się tym, czym jest teraz.

- Ooo, nie ładnie tak mówić do Przyjaciela – ironicznie, obrażonym tonem powiedział Kage

- Mój Przyjaciel nie skrzywdziłby nikogo, zwłaszcza dziewczyny – przez zaciśnięte zęby wysyczała Akane

Nagle, za jej plecami pojawił się Kasumi.

- Odejdź - poprosił

- Nie wtrącaj się! – krzyknęła – Muszę wykonać robotę…

Lecz dopadła ją dziwna słabość.

Z trudem uniosła swoją broń i już miała zadać cios, kiedy przed jej oczami pojawiły się obrazy z przeszłości, kiedy to Kage i ona, szczęśliwi spędzali ze sobą każdą wolną chwilę

- Co to ma być? – wyszeptała

Nagle wokół niej zapanowała ciemność, nie słyszała i nie czuła nic.

****************

- Gdzie ja jestem? – ocknęła się w jakimś pomieszczeniu

- W moim mieszkaniu – przy łóżku, na którym leżała siedział Kasumi

- Co? To Bogowie Śmierci mają mieszkania? – zapytała nieco zdezorientowana

- Ech, nie jestem Bogiem Śmierci. Ja tylko pilnuję ich, by nie zabierali stąd tych, na których jeszcze nie pora. No i jeszcze Ciebie od tych 47 lat – uśmiechnął się ciepło

- Aha… – odpowiedziała nadal nieco otumaniona – Mogę wiedzieć jak się tu znalazłam i co się stało?

- Oczywiście, zemdlałaś… – ostrożnie zakomunikował Kasumi

- Ty chyba oszalałeś!!! – zaśmiała się nerwowo – Jak ja mogłam zemdleć?

- No właśnie nie wiem i tu jest problem, ale wezwałem już lekarza…

- Co? –nie pozwoliła mu dokończyć – Przecież mi nawet nie bije serce!

- Spokojnie, my też mamy kogoś na kształt ludzkich lekarzy. Przecież wiem, że człowiekiem nie jesteś i taki nic tu nie pomoże – odpowiedział łagodnie

- Kiedy przyjdzie? Nadal mam robotę - zaczęła rozglądać się po mieszkaniu, w którym oprócz łóżka, na którym teraz siedziała, stołu i 3 krzeseł nic nie było

- Powinien być gdzieś za godzinę

- No, to ja zdążę się uporać z tamtą kreaturą… – przerwała, ponieważ poczuła, że zaczęło kręcić się jej w głowie – głupia –pomyślała i dokończyła – …i wrócę zanim przyjdzie doktorek

- Nigdzie nie pójdziesz! – powiedział stanowczo Kasumi

- Jak to? – zapytała zaskoczona

- Normalnie! To on sprawił, że zemdlałaś i muszę, znaczy musisz się dowiedzieć, dlaczego tak na niego reagujesz, bo to niebezpieczne… – dokończył zmieszany

- Dlaczego? Przecież nic mi nie może zrobić – odpowiedziała nie rozumiejąc

- Może cię zabić. Ty nie jesteś demonem. Jesteś tylko sługą Śmierci. Co prawda dostałaś nieśmiertelność i tak dalej, ale on jest pół człowiekiem pół magiem…

- Niemożliwe… A więc dlatego… Ale przecież magów nie ma od wieków! – w jej głowie rodził się mętlik

- Był jeden. Przed śmiercią zdążył przekazać swoją moc twojemu przyjacielowi – wyjaśnił Kasumi – a jak wiesz – ciągnął dalej – mag lub osoba z jego mocą mogą zabić i demona i sługę śmierci.

Oczywiście potrzebują do tego broni swojej ofiary, no, ale skoro byłaś nieprzytomna z tym nie miałby problemów – zakończył i uważnie przyjrzał się Akane.

Wyglądała przerażająco. Jej czerwone oczy roziskrzyły się, cera stała się kredowobiała, a rubinowe włosy nabrały kruczoczarnego koloru – to oznaczało, że jest w stanie załamania – tak, takie istoty też przeżywają coś takiego, ale nieco inaczej niż ludzie. Ona w tym momencie była w stanie zniszczyć cały świat w ciągu niespełna minuty.

Do tej pory była pewna, że nic jej nie grozi, że jest zupełnie bezpieczna i nieśmiertelna. Bezkarna.

- Nie – powiedziała na głos – Przecież my… On… Nie mógłby…. Co ja gadam! – była coraz bardziej rozdrażniona

- Spokojnie. Nie denerwuj się. Zaraz powinien zjawić się …….

-Przestań! – nie pozwoliła mu dokończyć – On był moim najlepszym przyjacielem! Poszłabym za nim w ogień! Życie oddałabym za niego! Ja to wszystko pamiętam…

Wszystko z czasów, kiedy byłam człowiekiem! A teraz, teraz mam go zabić, bo inaczej on zabije mnie?

Co, co się ze mną dzieje? – nagle jej skóra stała się przezroczysta, a włosy nabrały srebrnego koloru

- Obudziłaś sumienie… - usłyszała szept, jednocześnie do mieszkania wszedł jakiś młody mężczyzna

- Kasu dawaj szybko butelkę, wiesz którą – krzyknął nowoprzybyły i podbiegł do łóżka

- Spokojnie, oddychaj, musisz zabić jeszcze wielu plugawców i innych zwyrodnialców.

Nie słuchaj tego, co odzywa się w środku, nie umieraj! – zaczął mówić, jednocześnie wyciągając jakieś dziwne przyrządy

- Natan, co jej jest? – zapytał przerażony Kasumi

- Obudziło się w niej sumienie - odparł zasmucony lekarz – w przypadku sług Śmierci to śmiertelna przypadłość – te słowa zabrzmiały dość dziwnie

- Ale jest szansa żeby ją uratować – powiedział i napełnił czymś strzykawkę, którą następnie wbił prosto w serce Akane

- Powinno pomóc - stwierdził

- A po co Ci butelka? – zapytał zdezorientowany właściciel mieszkania

- Czegoś będzie musiała się napić jak odzyska przytomność, co prawda lepsza by była krew, ale podejrzewam, że nie masz na stanie – Natan puścił oko do ogłupiałego przyjaciela.

Gdzieś po godzinie usłyszeli słaby szept

- Co? Gdzie? – to Akane powoli dochodziła do siebie

- Witam wśród żywych, bez urazy oczywiście - wesoło i beztrosko powitał ją Natan

- Masz, pij na zdrowie – mówiąc to przystawił jej butelkę do ust

- Fuuuuuuuu – wypluła natychmiast dziwną ciecz – Co to ma być? – krzyknęła

- Cieszę się, że już wszystko w porządku – uśmiechnął się lekarz

– To ja się zbieram, uważaj na nią Kasu – powiedział już poważnie, po czym opuścił mieszkanie

Akane bardzo szybko wróciła do siebie. Po kolejnej godzinie była w stanie wrócić do pracy.

- Dzięki za pomoc. Żegnam – powiedziała i już jej nie było

- Do zobaczenia – wyszeptał już do siebie Kasumi

Akane niemal od razu zapomniała o tym incydencie i jak gdyby nigdy nic przemierzała świat. W tym czasie nic podobnego jej się nie przytrafiło.

Spokojnie wykonywała wyroki, gdy pewnego dnia pojawiła się u niej Śmierć.

- Dziś mija 50 lat. Masz równo rok na wypełnienie swojej zemsty, potem wracasz do mnie z bezgranicznym posłuszeństwem służąc mi po wieczność

- Tak, Pani – z ukłonem odpowiedziała Akane, a kiedy tylko Śmierć zniknęła dziewczyna ruszyła na poszukiwania lub jak ona to nazywała „polowanie”

Przez wiele miesięcy nie mogła wpaść na jego trop.

- To moja jedyna szansa – myślała coraz bardziej zdesperowana

W końcu został ostatni dzień z danego jej roku. Ogarniała ją rozpacz, kiedy nagle ujrzała go w tłumie.

- Mówiłam, że Cię znajdę – powiedziała z satysfakcją do siebie i podążyła za nim.

- Dlaczego mnie śledzisz? - zapytał spokojnie, kiedy znaleźli się gdzieś na przedmieściach, wśród starych, opuszczonych baraków.

- Domyśl się – odpowiedziała równie spokojnie

- Nie wiem kim jesteś, ani czego ode mnie chcesz, ale radzę Ci – nie zadzieraj ze mną panienko – odpowiedział

- Chamski jak zawsze – stwierdziła z jadowitym uśmieszkiem

- Co? Uważaj, co mówisz! – zaczął się wygrażać

- Bo co? - krzyknęła

- Zabijesz mnie jak ją? Przypomnij sobie Jemusu… Dawno temu, bardzo dawno…

Pewna szkoła, zwykła dziewczyna i Ty – wspaniały mężczyzna z jej snów.

Tak szybko ją uzależniłeś od siebie… Była taka bezbronna…. – z przerażającym smutkiem zakończyła Akane

- O czym Ty gadasz? Kim ty jesteś? – Demon tracił cierpliwość

- Zawsze byłeś taki porywczy i niecierpliwy – odpowiedziała mu – Przypomnij sobie…

Tak łatwo zapominasz o przeszłości?

- Nie pogrywaj sobie ze mną! – krzyknął

- Spójrz na mnie! Przypatrz mi się uważnie!!!! Pamiętasz? – również zaczęła krzyczeć

-Nie…. – szepnął

- Tak – odpowiedziała

- Czego chcesz kochanie?- zapytał już spokojnie

- Nie mów tak do mnie… - na jej twarzy malował się ból

- Pamiętasz jak było nam dobrze? – zaczął, lecz nie pozwoliła mu dokończyć

- Nam? Nie było nas – powiedziała głucho – Dobrze? Może tobie – powoli wyciągnęła swoją katanę

- Bardzo ją zraniłeś, wiesz?

- O co ci chodzi malutka? – uśmiechnął się

- Tak cierpiała… Nie dała sobie z tym rady, a Ty w tym czasie już zabawiałeś się z inną naiwną – spojrzała mu prosto w oczy, przeszył go lodowaty dreszcz

- Przestań, nic nie zrobiłem – powiedział beztrosko

– Nie moja wina, że się zakochała, ja nic nie obiecywałem

- Wiem, ale to twoja wina Jemusu – uniosła broń

- Czekaj! – zawołał

- Czekałam ponad pół wieku…

- Posłuchaj, to nie tak miało być…. – przeczuwał, że Akane nie żartuje

- Nie tłumacz się - przecież Cię znam. Ze mną miało być tak samo, prawda?

Niestety źle oszacowałeś siły, wcale nie byłam taka słaba, za jaką mnie uważałeś…

- Nie, ja od razu wiedziałem, że jesteś inna niż tamte, ale uwierz mi nie chciałem tego!

Sama sobie jest winna!! Przecież ja jej nie zrzuciłem z tego mostu! Sama skoczyła!

- Jak śmiesz draniu!!! Brzydzę się takimi jak ty!!

- Co, co ty masz zamiar…. – nie zdążył dokończyć.

Przebiła jego nieczułe serce, krew trysnęła szkarłatną fontanną.

- Umieraj powoli, mój najdroższy…

- Brawo – usłyszała za sobą oklaski, odwróciła się i zobaczyła jego…

- Kage…. – wyszeptała

- Zawsze lubiłaś tak teatralnie załatwiać sprawy. Kochałem twoje przemówienia, wiesz?

A dyskusje z Tobą do białego rana były czystą przyjemnością…. – jego twarz jakby pojaśniała

- To było dawno temu. Oboje się zmieniliśmy Przyjacielu - odpowiedziała chłodno

- Przyjacielu…. Piękne słowo. Szkoda, że dla nas przyjaźń jest już niemożliwa – uśmiechnął się smutno i wyciągnął sztylet

- Chcesz mnie zabić tym? – ironicznie wskazała na jego broń

- Tak – powiedział beznamiętnie. Nim się spostrzegła znalazł się tuż przy niej i wbił jej w brzuch ostrze, aż po rękojeść

- Byłaś kimś wspaniałym Victorio…

- Ty też Sebastianie – uśmiechnęła się delikatnie i osunęła na niego

Długo tulił ją w ramionach…

- Tak musiało być – powtarzał – Nie mogłem inaczej…

- Dokonałaś zemsty. Akane powstań i służ mi wiernie po wieczność – jak zawsze znikąd pojawiła się Śmierć

- Tak, moja Pani - odpowiedziała Akane wstając jakby nic się nie stało

- Co jest grane???? – Kage przeraził się

- Myślisz, że pozwoliłabym, żebyś zabrał mi mojego najwierniejszego wysłannika?

-Ale ten sztylet… mag powiedział…. - chłopak był całkowicie zdezorientowany

- Nade mną nikt nie ma władzy. Idziemy! – rozkazała Czarna Pani i zniknęła we mgle

- Yes, my lady – z ukłonem odpowiedziała Akane

- Żegnaj Sebastianie.... Ty również Kasumi – uśmiechnęła się do nich ciepło i podążyła za swą Panią

- A ty tu skąd? – zdziwił się Kage

- Chciałem się przekonać, czy dam radę powstrzymać ją przed zabiciem ciebie – odpowiedział Kasumi

- Też już chodźmy – zaproponował po chwili

Odeszli w stronę zachodzącego słońca.

Mimo, iż nie odezwali się ani słowem obaj doskonale wiedzieli, że myślą o tym samym:

„Czy dane im będzie jeszcze raz ujrzeć ich ukochaną Victorię”….

Autor: Atsuko93